Stammatina ‘a solit’ora
susuto arint’ô lietto
m'assetto into ‘a cucina
pe vevere ‘o café
‘Na tazza int’a ‘na mano
nell’âta ‘o calennaro
…mo’ veco che sant'é…
Oggi… me pare…..
…ne songo quasi certo…
stu’ Santo nunn’è nuovo...
qualcuno cu stu nomme
l’essa truva’ sicuro!
Po' essere ca nu’ me l'allicordo?
Forze chissà… sumigli’â n'atu santo…!
Tramente ca me vesto
Cummenc’â litania!
Me passo ‘n capa e nomme
de' pariente,
ll’amice
‘e cunuscenze….
Maro’ fussero ‘e gnori…?
ca nun sia mai m’e scordo…!
…e chi è ca sa’ vo’ sentere
‘a muglierema!
Po’ penzo a ‘e putecari...
ca nun se sape mai…
pe' festeggia’… macarie
‘na muzzarella ‘e smerzo,
‘na pummarola
e cchiú..
putesse
pur’ascì…
Niente!
Ogg’ è San Coso….!
nisciuno
ca se chiamma chistu nomme?
Vaco 'a
fatica e penzo...
tu vuo' vere'... m’ó
scurdato….!?
…ca fusso
'o nomme r'o principale mio?!
Niente! Nisciuno ‘a
sta’ jurnata
pe me pava'
'o café!
S'á fatta sera e me ne torno strammo…
nisciuno
aggiu truvato... eppure...
stu nomme...
c'aggia fa'… me pare noto...
Po' essere ca
sbaglio...?
Arrivo
finalmente ‘a casa
arap' 'a porta... e
resto ‘nsallanuto…
‘a casa è china
è gennte…
ma ch’è venuta a
ffa’…?
…parienti,
amici, figli,
mammà, mugliera
e pateme…
..ce stanno pur’ê
gnori...!
Mannaggia
‘o petrusino…!
È overo… ‘o
cunuscev’ô’ santo…!
San Coso…! è comme
me chiammo io!
Nessun commento:
Posta un commento